روزي مردي از كوچه اي مي گذشت كه ناگاه خربزه اي ديد. گوشه اي افتاده بود و چشمك زنان او را به خوردنش وسوسه
ميكرد.
مرد به هرسو نظر كرد تا از صاحب خربزه نشاني يابد اما خبري از آن نبود.بي اختيار ميل به خوردنش كرد.
خربزه را در دست گرفت و چرخاند .به سرش فكري خطور كرد.با خود گفت من قاچي از آن را ميخورم و مابقي را در گوشه اي
مي اندازم تا كه هر كس از اين كوي گذر كرد با ديدن اين خربزه ي نيم خورده نزد خود گمان برد خاني از اينجا گذركرده و
ميلش تنها اين تكه بوده از خربزه اي بدان شيريني.مرد دستش را روي خربزه كوفت و با خود گفت: آري تو را چند تكه خوردن
بس است چرا كه غم از دست دادن حلاوت تو با شادي خاني من در تصور مردمان ابله بسي يكسان است چه بسا كه خاني را
بيشتر خوشايند مي آيد مرا تا سيري.
و بدان تصور يك قاچ كوچك از آن را خورد و خربزه ي دست خورده را به گوشه اي انداخت و در دل به ابلهاني كه مي انگارند
اين شاهكار خاني با شوكت و شكم سير است كه يك تكه از آن دلش را زده و آنرا رها كرده مي خنديد.
چند قدمي دور نشده بود كه فكري ديگر خاطرش را پريشان ساخت.با خود گفت: مگر ممكن است چنين خاني بدون نوكر و
خدم باشد.بي گمان ته مانده را آنها خواهند خورد.برگشت و با ولع شروع كرد به خوردن تمامي خربزه.شادتر بود كه هم
داستانش به حقيقت نزديكتر شده و هم خربزه اي بدان شيريني به هدر نرفته.
همه را خورد و پوست آنرا به هر سو پرتاب كرد و گفت: بي گمان خادمين بي چاره مجبور بوده اند كه پشت سرورشان بدوند و
خربزه را به نيش كشيده و درراه خورده باشند.پس من پوست ها را پراكنده ميسازم تا نيز نشاني باشد بر اين كه خدمه ي ايشان
از يك دو نفربيشتر بوده اند.
باز در فكر فرو رفت كه اين خان عظيم الشان و خدامش با پاي خود كه راه گز نميكنند.حقا كه قاطر نداشتن ايشان مايه ي
شك است. مردك بي چاره دوباره بازگشت و با اندوه پوست هاي خربزه را به دندان كشيد و به ناچار هر طور كه بود خورد.يك
آن به خود آمد و از خربزه هيچ نشاني نيافت.دست خود بر شكم زدو با چهره ايي حق به جانب زيرلب گفت:
نه خاني آمد و نه خاني رفته!